Ξεκινώντας από χαμηλά..

Ανεβαίνουμε σκαλοπάτι άραγε; Μπορούμε να δούμε από υψηλή συχνότητα θέματα που μας αφορούν και εμπλεκόμαστε; Με θέληση, θα σας απαντήσω πως ναι. Για να συμβεί όμως, πρέπει να μπούμε μέσα σ' αυτά, να τα κοιτάξουμε από χαμηλά, να τα βιώσουμε, να τα νιώσουμε και να εκδηλώσουμε τα συναισθήματα που προκαλούν, να εκτονώσουμε και να ξεσπάσουμε τις σκέψεις μας και να αναλάβουμε την όποια ευθύνη μας. Μόνο αν το ζήσουμε, θα μπορέσουμε έπειτα να το παρατηρήσουμε. Τότε πραγματικά θα βρούμε και τη δύναμη, να κοιτάξουμε από ψηλά για να λάβουμε το μάθημα. Όμως πρέπει να προετοιμαστούμε για όλα τα παραπάνω στάδια μέχρι να αγγίξουμε την πολυπόθητη διάκριση αναπτύσσοντας την ευγένεια, τον αυτοσεβασμό και την κατανόηση μας προς τους άλλους. Τα πάντα θέλουν κόπο. Κανένα μονοπάτι αναζήτησης και παραδοχής της αλήθειας δεν είναι εύκολο.
Ή μήπως είναι; Θα μπορούσε να γίνει αν δε φοβόμασταν τόσο και αν τολμούσαμε να αποδεχτούμε.
Πως ζούμε; Τι δίνουμε στους άλλους; Πως λειτουργούμε; Τι θέλουμε;
Διδαχτήκαμε τον πόνο και στραφήκαμε σ' αυτόν. Η ομορφιά μας αποσυντονίζει. Συνήθως δεν εμπιστευόμαστε το καλό και του φορτώνουμε πεποιθήσεις. Έτσι μάθαμε. Μας γοητεύει το δύσβατο, το πονεμένο, το υποτιθέμενο κακό. Μας κολακεύει το ενδιαφέρον των άλλων, οι σκέψεις και οι κρίσεις τους. Το φαίνεσθαι δηλαδή.
Ξεχνάμε ένα βασικό παράγοντα. Την Ελευθερία. Πως θα είμαστε ελεύθεροι αν δε δεχτούμε το αληθινό Κάλος; Πως θα συμμορφωθούμε αν δεν αγαπήσουμε καταρχήν τους εαυτούς μας; Ψάχνουμε από τρίτους να μας προσφέρουν αυτά που θα έπρεπε οι ίδιοι να χαρίσουμε σε εμάς.
Αναζητούμε χάδι και αγκαλιά, ενώ μπορούμε να λάβουμε χωρίς να εκλιπαρούμε γι αυτό.
Θα ήταν ανιδιοτέλεια να δώσουμε χωρίς να περιμένουμε να μας επιστραφούν τ' αγαθά. Όλα είναι τοποθετήσεις που έγιναν βραχνάς και μας ορίζουν. Μας απομακρύνουν από τον αληθινό σκοπό της ζωής που είναι η ενότητα.
Όλα τα βήματα χρειάζονται γιατί αλλιώς δεν αναγνωρίζεται κανένα μάθημα. Για να πάμε ψηλότερα, θα ξεκινήσουμε από τα χαμηλότερα. Για να βρούμε τη χαρά, πρώτα θα βρούμε το δάκρυ. Υπάρχει το μαύρο, υπάρχει και το λευκό. Μέσα μας είναι και τα δύο. Ο φόβος μας είναι η ανακάλυψη τους.
Καλή τύχη σε όλους μας!

Άννα

Το Ένα, Το Παν..

Κάποιες φορές κλείνοντας τα μάτια και περπατώντας στο δωμάτιο με εμπιστοσύνη στο σώμα μου και στην ενέργεια που με περιβάλλει, βιώνω τη φυσική απόλαυση να επιτρέπω κάθε στιγμή να μου αποκαλύπτει το μυστήριο της. Με την απουσία της προσδοκίας για κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ανοίγομαι στο θαύμα της στιγμής, διευρύνω τις δυνατότητες μου και την συνειδητότητα μου. 
Τότε όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Είμαι ΕΝΑ! Η προσοχή μου είναι στον εαυτό μου, οι σκέψεις μου έχουν σταματήσει και βιώνω τη χαρά μιας εξερεύνησης που δεν έχει σκοπό. Πώς θα ήταν άραγε αν βάζαμε αυτήν την ποιότητα σε κάθε μας δράση;
Καθώς γινόμαστε αναζητητές και δεν λειτουργούμε με όσα ήδη γνωρίζουμε, με όσα η σκέψη μας και η πεπερασμένη εμπειρία μας επιβάλλουν, τόσο αποκτάμε τη δυνατότητα να ρέουμε στον αστείρευτο ποταμό της ζωής. 
Ο στόχος αυτής της συνάντησης, είναι ο μη στόχος! Είναι η εμπιστοσύνη στο "σχέδιο" της ζωής και η ολοκληρωτική συμμετοχή μας σ' αυτό.
Mindfulness, είναι εκτός των άλλων, να βιώνω απεριόριστα, να ευχαριστιέμαι αφήνοντας τη σοβαρότητα. Όλα είναι ένα πείραμα. Κάθε στιγμή ξεκινάμε από το 0 (ΜΗΔΕΝ)!

Μαριάννα Σταυροπούλου

Βροχερά Κούλουμα!

Συννεφιασμένη ουπς, Καθαρή Δεύτερα! Βροχή και σήμερα ίσως και αύριο και πάει λέγοντας.
Το έθιμο επιβάλει πέταγμα αετού μόνο που δεν ευνοούν οι καιρικές συνθήκες. Οπότε αλλάζουμε τα ήθη και το ρίχνουμε στην τσάρκα με ψιχάλα σε ζεστά μέρη με καλή παρεούλα.
Μπορούμε να τηρήσουμε το επόμενο έθιμο της νηστείας που πολύ βολεύει νομίζω. Αποτοξίνωση από την κρεατοφαγία και ζουμερά μεζεδάκια θα στολίσουν τα τραπέζια των Ελλήνων. Γαριδούλες σαγανάκι, μύδια, στρείδια, καλαμάρια. Κλασικά χαλβάς, ταραμοσαλάτα και οικογενειακή συγκέντρωση.
Οι αετοί μπορούν να μείνουν μαζεμένοι και την επόμενη βδομάδα αν μας κάτσει ο καιρός, πάμε όλοι μαζί να τους πετάξουμε. Μπορούμε επίσης να ξανά στραφούμε στους αγνούς θαλασσινούς πειρασμούς και να παρατείνουμε το γλέντι.
Όταν κοιτάς από ψηλά, παρατηρείς και δε σε πτοούν οι όποιες συνθήκες. Αντίθετα ακολουθείς το ρεύμα της ψυχής σου. Δε σου χρειάζεται καμία Καθαρή Δευτέρα για να γλεντάς, δε σε απασχολεί αν πετά ή δεν πετά ο αετός. Προσαρμόζεσαι και αφήνεις τη χαρά να εισβάλει στη ζωή σου χωρίς να επιμένεις να συμβούν αυτά που πιθανόν θεωρούσες δεδομένα.
Για φέτος λοιπόν αγνοούμε τον καιρό και ο χαρταετός μπορεί να γίνει διακοσμητικό στοιχείο στο σαλόνι μας. Θα είναι και άποψη!
Στολίστε τη μέρα σας με κέφι, κι αφήστε τη συννεφιά να σας χαρίσει μια αλλιώτικη βροχερή Καθαρή Δευτέρα! Επί της ουσίας είναι σίγουρα πιο εξεζητημένη και ιδιαίτερα ιδανική εφόσον η βροχή ξεπλένει και καθαρίζει! Κι αν ευνοήσει η τύχη, αντί για χρωματιστά χαρτιά στον ουρανό θα ξεπροβάλει ένα φωτεινό ουράνιο τόξο!
Καλή Σαρακοστή σε όλους σας!

Άννα

Παράλογο ή λογικό;

Μπήκε και ο Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκαύτης! Μπήκε και η άνοιξη (λέμε τώρα) στις μέρες μας. Δε μου κάνει για τόσο εύστοχο αυτό. Είναι το άσχετο του θέματος. Τουλάχιστον έχει ηλιοφάνεια κι αυτό είναι το σχετικό. Το επίσης άσχετο είναι ο ταραμάς που θα στολίσει το αυριανό σαρακοστιανό γεύμα και το σχετικότατο είναι τα μπριζολάκια που θα τσακίσουμε σήμερα.
Μου αρέσει να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου και να εστιάζω σε συμπεριφορές ανθρώπων. Τους ψυχαναλύω και φτιάχνω στο νου μου το ψυχογράφημα τους. Να 'ναι τόσο άσχετο άραγε τούτο; Νομίζω πως όχι γιατί με σώνει από τις κακοτοπιές αν και τελικά δεν τις αποφεύγω. Συνήθως τις εκτιμώ ιδιαίτερα γιατί μου χαρίζουν μαθήματα έστω κι αν είναι πονεμένα. Γι αυτό και τ' ονομάζω σχετικό.
Υποφέρουμε όλοι, οι μισοί ή κανείς; Άσχετο! Ο γενικός κανόνας λέει πως όλοι ακόμα κι αν είναι για λίγο. Σχετικό λοιπόν! Γιατί αλλοτριωνόμαστε τόσο πολύ σε δυσλειτουργικές σχέσεις και εγκλωβιζόμαστε εφόσον είναι ξεκάθαρο πως θα πληγωθούμε; Γιατί η απόρριψη μας οδηγεί στην αυτολύπηση. Νομίζουμε πως θα λάβουμε επιβεβαίωση και τότε όλα θα λάμψουν ως δια μαγείας.
Άσχετο. Σήμερα το μεσημέρι έχω τραπεζώματα, μετά έχω συνάντηση με φίλη και πιο μετά με παρέα για ξέφρενο αποκριάτικο γλέντι. Σχετικό, δε θα βάλω πισινό μέσα!
Επίσης σχετικότατο, δεν έχω μαζέψει το σπίτι και ούτε καν έχω μαγειρέψει για τους καλεσμένους μου! Σχετικό. Θα πάρω τροφή από την ταβέρνα του γείτονα, θα παραλείψω το σκούπισμα κάτω από τα έπιπλα και θα ξεσκονίσω μόνο ότι βλέπει η πεθερά!
Η μέρα είναι στολισμένη με ήλιο από τη μία κι ελαφρύ αεράκι από την άλλη. Εγώ εξακολουθώ να προσανατολίζομαι στο άσχετο και σχετικό και τελικά ακόμα ψάχνω απαντήσεις για ότι βιώνω το τελευταίο διάστημα. Παρατηρώ τον εαυτό μου και προσεγγίζω την πρόσχαρη επικοινωνία γράφοντας. Θέλω να μάθω την αλήθεια, θέλω να κατανοήσω. Είναι σχετικό αυτό; Είναι μήπως άσχετο να βασανίζω τον εγκέφαλο μου για να καταλάβω τους άλλους;
Η μόνη ελπίδα μου για να σταθώ αξιοπρεπώς στους μπελάδες, είναι το να καταπιαστώ με τη δημιουργία και να ζαλίζω όσους με διαβάζετε με τα άσχετα και σχετικά της ζωής μου και της ζωής σας.
Καλή μας τύχη λοιπόν!

Άννα

Μάνα, μανούλα, μαμά!

Αμφιβόλου ποιότητος η επαφή με τις μανούλες. Για σήμερα η ανάλυση αφορά τo θηλυκό κλώνο της σπουδαίας γυναίκας που έφερε κάποτε στον κόσμο τον καρπό του αμαρτωλού πάθους της. Και τότε γέννησε την κόρη, πιστό αντίγραφο της.

Οι κόρες λοιπόν, μαζί μ' αυτές κι εγώ, είμαστε ολόιδιες με τις μαμάδες μας! Υιοθετούμε διαφορετική συμπεριφορά και πιστεύουμε ότι απέχουμε μακράν από κάθε δικό της κύτταρο. Επίσης ο πόλεμος μάνας και κόρης συνεχίζεται μέχρι να πέσουν τα τείχη των προσωπικών προσδοκιών.
Τι ακριβώς κάνω και κάνετε κόρες; Πολεμάμε τη μαμά μας γιατί πιστεύουμε ή καλύτερα νομίζουμε ότι διαφέρουμε από εκείνη και δεν θα γίνουμε ποτέ όπως αυτή η γκρινιάρα και επικριτική αφέντρα που μας καταδυναστεύει και δεν εννοεί να κατανοήσει πως ήμαστε πια ώριμες, πετυχημένες, σπουδαίες κλπ, κλπ και το παραμύθιασμα του εγκεφάλου μας συνεχίζεται για ώρες.
Εν τέλει όταν γεννήσουμε και οι ίδιες παιδιά, ανακαλύπτουμε πτυχές που θυμίζουν αυτή την αγνή γυναίκα που τόσο πολύ την χρειαζόμαστε σε κάθε δύσκολη στιγμή μας. Όταν πονάμε, όταν κλαίμε κι όταν γελάμε είναι πάντα η πρώτη που τρέχουμε για να κρυφτούμε στην αγκαλιά της κι ακόμα κι αν δεν έχουμε τα κότσια να το πράξουμε, το αποζητούμε ενδόμυχα!
Η δική μου μάνα τώρα σιδερώνει τα πλυμένα μου κι εγώ κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι και γράφω για μένα και για εκείνη. Με μαλώνει, μου παραπονιέται και συνεχώς με στήνει σε γωνίες, τοίχους και ότι κρύο, παγερό και τσίφτικο. Ίσως για πολλά να έχει δίκιο, ίσως για πολλά να έχει και άδικο. Μοιάζω διαφορετική της. Είμαι άραγε;
Καλή μας τύχη κόρες!

Άννα