"Ο συνδρομητής που καλέσατε, αναζητά τον έρωτα.."

"Εμπρός καλό μου τηλεφωνάκι, χτύπα!" Την ίδια μαλακία λέμε καθημερινώς στο άψυχο αντικείμενο που ονομάζεται, κινητό. Αυτό το σκατένιο αξεσουάρ, που έχει γίνει ένα με το πετσί μας και φυσική προέκταση της ζωής μας. Θυμάμαι κάποια άλλη εποχή - γιατί ως γνωστών είμαι και σαράντα ενός -  που δεν υπήρχαν όλες αυτές οι παπαριές για να ζαλίζουμε το μυαλουδάκι μας. Τότε που τ' αγόρια δεν μας είχαν στο περίμενε, αλλά μας κυνηγούσαν και μας διεκδικούσαν. Τα τηλέφωνα, ήταν μόνο είδος έκτακτης ανάγκης γιατί εκείνα τ' αρσενικά στηνόντουσαν κάτω από τα παραθύρια μας. Έκλειναν ραντεβού για να μας δουν κι έστελναν καρτούλες με λογάκια αγάπης. Λεξούλες αληθινές που ανάβλυζαν από πραγματικά συναισθήματα.
Μετά, ήρθε ο νέος αιώνας και ξεφύτρωσαν μαζί του οθόνες και κουμπάκια. Από τότε λιώνουμε πάνω από υπολογιστές, κινητά, τάμπλετ και κάθε είδους μαλακίτσα για να περιμένουμε το brutal αγόρι να μας στείλει ένα like μη χέσω! Κι αυτό το ονομάζουμε φλερτ! Ναι, θα ξαναχέσω!
Ο έρωτας μεταλλάχθηκε σε επιστημονικό και τεχνολογικό επίτευγμα και τα συναισθήματα αναλύθηκαν κάτω από εκατομμύρια pixels. Κι όσο περισσότερα τα pixels τόσο πιο μεγάλη η αγάπη!
Βρε ουστ ένας - ένας! Πειράζει που είμαι μεγαλοκοπέλα και δεν μπορώ να συμβαδίσω με όλο αυτό; Πειράζει που στα δικά μου χρόνια, οι άντρες μας έδιναν αγγίγματα κι όχι fake εικονίτσες; Πειράζει που δεν τους περιμέναμε γιατί ήταν εκεί; Πειράζει που υπήρχε το "σε θέλω"; Εεε μα στην ευχή! Έλεος!
Και πάμε παρακάτω. Σπατάλησα αρκετό χρόνο σιγοβράζοντας στο περίμενε για να ακολουθήσω το νέο ρεύμα. Αρνούμαι να το επαναλάβω. Προτιμώ να ζήσω κι όχι να αρρωστήσω. Και στο φινάλε, όποιος θέλει, έρχεται. Όποιος δεν πολυθέλει, στέκεται αδρανής και το μιρμιρίζει. Κι εγώ αύριο ίσως να μην υπάρχω γιατί μπορεί να μου 'ρθει ένα τούβλο στο κεφάλι την ώρα που θα περπατώ στους δρόμους τσαχπινογαργαλιστά. Κι αν πραγματικά με θέλησε και μ' έχασε από το τούβλο, ας προσέχαμε και οι δυο. Οπότε προχωράμε στο επόμενο επεισόδιο μέχρι να βρεθεί ο αρρενωπός, ο πρόστυχος και ο δυναμικός με ώριμο εγκέφαλο που επιτέλους θα γνωρίζει τι θέλει και τι ζητά. Θα ξέρει πως να έρθει και πως να παλέψει για να κερδίσει και να κατακτήσει. Κι αν δεν έρθει, ειλικρινά, θα προτιμήσω την μοναξιά μου γιατί ευτυχώς δεν πάσχω από τέτοιου είδους φοβίες. Τώρα όλα τα υπόλοιπα, όπως το ίσως, πρέπει και χμμμ, μπορεί ναι, μπορεί και όχι.. τ' ακούω βερεσέ γιατί η σούπα κρύωσε κι άντε να την ξανά ζεστάνεις! Θα κόψει κοριτσάκια!
Στα ζητήματα πάθους παίζει μόνο το θέλω ή δε θέλω! Αντιλαβού ή να το ξαναπάμε από την αρχή;
Έτσι, γιατί είμαι και ολίγον μαγκάκι εφόσον τα αγόρια κάνουν τις κορδελίτσες που θα έπρεπε να κάνουμε εμείς τα θηλυκά.

Άννα

Ατέρμονες έριδες..

Από τι τρέχω να ξεφύγω; Από ποιον; Μέσα στο δικό μου μικρόκοσμο, παρακολουθώ εμένα και το πλήθος. Οι στιγμές είναι αρκετές, για να ευδοκιμήσουν στο περιζήτητο και ανούσιο κατασκεύασμα του υποθετικού σεναρίου, που καταστρώνει ο νους. Μοναδικός και με διαύγεια, τερατουργεί και ξεχειλίζει από δυσαρέσκεια και αυταρέσκεια για το είδωλο του. Επιζητούμε την προσδοκία του ανόητου και πιθανού αποτελέσματος που υπάγεται μόνον, στην αρπαγή της ευλάβειας, της προσμονής, της περιορισμένης ανιδιοτέλειας που δε θέλει να φανερωθεί.
Υπάρχουν οι ελπίδες και οι συμφορές στο κόσμο που μηχανικά λειτουργεί. Η ατολμία, η καταστολή, η φρίκη του ιδανικού ή του ασήμαντου.
Όλα ξεκινούν χαμηλά, λίγο πιο κάτω από το στομάχι. Στο μακρινό τόπο της χρυσής πηγής. Ο συναισθηματικός κόσμος που φωτίζεται ή σκοτεινιάζει. Εκεί στο κέντρο των συναισθημάτων βιάζεται ο άνθρωπος να νιώσει. Να συναντήσει ουτοπίες ή δραματικές διαδρομές. Είναι η ύπαρξη, πεζογράφημα και η λήθη, εξαναγκαστική εξορία του πόνου και της αμφιβολίας. Όλα μαζί ασυνδύαστα και αμφίδρομα αναγκάζουν το κορμί να απαντά με μεγαλείο. Γιατί η φρικτή απαξίωση, δε νικιέται, δεν υπολογίζεται και το κόστος της είναι πελώριο. Μήπως νιώσατε μόνοι κάποτε; Μήπως νιώθετε ακόμα; Είμαστε όλοι εμείς που λογομαχούμε για την επόμενη δυσβάσταχτη μέρα των πενθούντων, των επαναστατών, των αδικημένων, των αγνών, των χυδαίων, των σκληρών, των δυνατών. Αυτό είναι. Όλα σταματούν εκεί που αρχίζουν τα επόμενα στάδια. Όλα αρχίζουν εκεί που ξεχνιούνται τα προηγούμενα εμπόδια. Χαρείτε όλοι! Ευλογηθήτε όλοι! Είστε ακόμα ζωντανοί..

Άννα

Άρωμα γυναίκας..

Το a/c στο φουλ. Η συσκευή διάχυσης αιθέριων ελαίων, μυρίζει κεράσι. Η zero παγωμένη στο ποτήρι. Το τσιγάρο καίει στο τασάκι. Τα παιδιά κοιμούνται. Αυτά είναι τα καλά, τα χαλαρωτικά, τα τέλεια! Λίγη ηρεμία, λίγη αισιοδοξία, λίγη ξεκούραση, λίγη ανακούφιση.
Μου αρέσει, το ομολογώ. Η νύχτα είναι ζεστή και το έχω ρίξει στο διάβασμα του πικάντικου συγγραφικού κατορθώματος της E. J. James, "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι". Θέλω επειγόντως έναν κακό Κρίστιαν Γκρέι να με ταξιδέψει παρακαλώ, αλλά στο πιο λάιτ του, γιατί ο συγκεκριμένος είναι λιγουλάκι τολμηρός για τα γούστα μου. Ή μήπως είμαστε αδύναμα κορίτσια και θέλουμε απεγνωσμένα ένα brutal αγόρι να μας εκτινάξει στα ουράνια; Όσο για το ανάγνωσμα, η αλήθεια είναι ότι μου κάνει κάτι σε σύγχρονο άρλεκιν. Αυτό όμως που μου εξάπτει τη φαντασία, είναι το γεγονός που έγινε σε χρόνο ρεκόρ, μπεστ σέλερ. Η ιστορία δεν αγγίζει την πραγματικότητα ούτε στο ελάχιστο. Δεν ζούμε ανάμεσα σε μεγιστάνες, δεν μας μαστιγώνουν, δεν έχουμε επισκεφτεί κόκκινα δωμάτια βιτσιόζων εραστών, δεν μας έχουν αλυσοδέσει, δεν μας έχουν πάει βόλτα με ελικόπτερο και την παρθενιά μας την έχουμε χάσει εδώ και χρόνια. Κι αν όχι όλες, τουλάχιστον οι περισσότερες από εμάς που είμαστε άνω των σαράντα και έχουμε παιδιά, σκυλιά, γατιά και άπλυτα πιάτα. 
Μήπως ενδόμυχα αναζητούμε την υποταγή τελικά; Το πάθος; Τον τρελό έρωτα; Ίσως λίγο απ' όλα. Ο ήρωας φυσικά είναι ζάμπλουτος, πανέμορφος και υπερβολικά, πρόστυχος. Επίσης κάνει έρωτα δεκαπέντε φορές την ημέρα και ξανά προς τη δόξα τραβά. Η ηρωίδα, είναι φτωχούλα, ντροπαλή, φυσικά όμορφη, αγνή και ανέγγιχτη κι έχει οργασμούς δεκαπέντε φορές την ημέρα επίσης! Δεν την φοβίζουν οι αίθουσες ερωτικής ψυχαγωγίας, τα παιχνίδια με βούρδουλες, η υποταγή και οι πρωκτικές σφήνες! Ήμαρτον τι λέω η γυναίκα νυχτιάτικο! Με λίγα λόγια το βιβλίο, ανήκει στο είδος του αισθησιακού μυθιστορήματος, χωρίς καμία ενδιαφέρουσα πλοκή ή κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Και παρόλο που οι κριτικές το έθαψαν - και δικαίως κατά τη γνώμη μου - αυτό συνεχίζει να κάνει πάταγο στα θηλυκά του πλανήτη. 
Το γιατί, νομίζω πως είναι ευκολονόητο. Πιστεύω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών κατά βάθος - έστω κι αν υπερασπίζονται το αντίθετο - θέλουν έναν δυναμικό και στιβαρό άντρα να τις στηρίζει και να τις προστατεύει. Όσο για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ηρώων, που ειλικρινά σοκάρουν, είναι μάλλον καταπιεσμένες κρυφές επιθυμίες, που όλες λίγο πολύ, έχουμε σκεφτεί. Με λίγα λόγια η συγγραφέας, έπιασε καλά το νόημα γιατί τόλμησε να γράψει όλα αυτά που οι περισσότερες από εμάς, έχουμε φαντασιωθεί, αλλά δεν ομολογήσαμε ποτέ γιατί πρώτον, μας στόλισαν με πεποιθήσεις του τύπου, "το καυτό είναι αμαρτωλό" και δεύτερον, γιατί θυσιάσαμε τη θηλυκότητα μας, στο βωμό της κατάκτησης του "εγώ". Θελήσαμε την αυτοκυριαρχία αλλά παράλληλα μας ελκύει άκρως ερεθιστικά, ο τύπος του αυταρχικού επιβήτορα Κρίστιαν Γκρέι και ταυτιζόμαστε με την υποτακτική Αναστάζια Στιλ, που παραδίδεται άνευ όρων στα χέρια του. Η αλήθεια είναι, ότι λίγο με τρομάζει όλο τούτο. Αυτό θέλουμε και ονειρευόμαστε; Η κοσμοθεωρία ποια είναι τελικά; Ισότητα ή υποτίμηση; Κι εδώ του κολλάει το, "μη Θεέ μου χειρότερα!!!" που λέει η φίλη μου, η Ντίνα!

Άννα

Μια ξεχωριστή αφιέρωση..

Ένας Θεός ξέρει το γιατί
δεν μπορώ να επικοινωνήσω.
Ένας Θεός μόνο ξέρει
γιατί δεν μπορώ να σου μιλήσω.

Σε κοιτάνε και γελάνε
κοροϊδεύουν και λυπούνται
όμως ετούτοι δεν πονάνε
ήσυχοι όλοι τους κοιμούνται.
Άνθρωποι θέλουν να λέγονται
για τίποτα δεν ντρέπονται.

Και εγώ αναρωτιέμαι
σε τι κόσμο έχω έρθει
που εσένα ξεχωρίζει
και πιστεύει ότι μέλλον δε σου αξίζει.

Σας χαρίζω την ανθρωπιά σας
κι όλα τα λεφτά σας
ίσως και σε μια άλλη ζωή
πάλι την υγειά σας.

Τα αισθήματα σας όμως ποτέ
δε θα σας χαρισθούν
γιατί αυτά πραγματικά
καρδιά πρέπει να βρούνε, για να μπουν....

Εγώ θα κάνω ότι μπορώ
για σένα θα παλέψω
λίγη ευτυχία να σου βρω
για σένα να την κλέψω.

  

"Εύχομαι όλα τα αυτιστικά παιδιά, να βρούνε τη θέση που τους αξίζει σ' αυτόν τον τέλεια φτιαγμένο πλανήτη.. Για σένα Άγγελε.."

 Σμαράγδα

Ειρήνη υμίν

Ειρήνη ή πόλεμος; Ιδού η απορία! Ποιος κρίνει το αποτέλεσμα της νίκης; Υπάρχει εχθρός; Αντίπαλος μήπως; Τα χτυπήματα πολλές φορές είναι τυφλά και άνανδρα. Αντάξια μιας αληθινής μάχης. Υποχωρούμε νομίζοντας ότι έτσι δικαιώνουμε το σύστημα. Ειλικρινά όμως, ποιο σύστημα εξυπηρετούμε, έχουμε αναρωτηθεί;
Είμαστε άνθρωποι ανυπεράσπιστοι όταν θεωρούμε κατάκτηση την ασέβεια. Το πολιτικό καθεστώς περιγελά το συμφέρον του λαού και μας καταδιώκει ανελέητα οδηγώντας μας όλους σε συγκρούσεις. Οι εχθροί αυτού του τόπου είναι οι σιωπηλοί παρατηρητές κι όχι οι αριστερές ή οι δεξιές τοποθετήσεις του καθενός, ενώ λειτουργούν τα συμφέροντα όλων για ένα μόνο σκοπό, του προμελετημένου δόλου. Δε θα επιχειρηματολογώ αδίκως αν πω, πως όλα συμβαίνουν για μια θέση στην εξουσία που υπερασπίζει τη μικροπρέπεια.
Κονταροχτυπιούνται, γιατί άραγε; Μιλάμε για δημαρχία, για αυτοδιοίκηση, για υπηρεσία στον πολίτη. Απομένουν ελάχιστες ώρες για τις εκλογές και όλοι εμείς πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους τι πραγματικά θέλουμε για το επόμενο βήμα μας.
Αν παραλείψουμε και παρακάμψουμε την αδιαφορία, θα αναζητήσουμε τη διαύγεια. Είναι πλέον κατάλληλη η εποχή για την αναγέννηση του είδους μας, αφήνοντας την εχθρότητα να γίνει ανάμνηση των παλιών θεσμών. Η ανάγκη του ατόμου, είναι να παράγει αυτοϊκανοποίηση και αυτοσεβασμό. Η αληθινή ρίζα του άδικου μέτρου που μας καταδίκασε σε έναν κόσμο ανικανοποίητο και καταναλωτικό, είναι η έλλειψη ταπεινότητας.
Ευγένεια, ήθος, αξιοπρέπεια, είναι οι λέξεις που πρέπει να εγκλωβιστούν στον εγκέφαλο μας για να γεννηθεί η ελπίδα ξανά. Όχι πόλεμος άδικος και ματωμένος λοιπόν. Ειρήνη για όλους τους ψηφοφόρους! Ειρήνη για την ανθρωπότητα!
Με εκτίμηση!

Άννα

Ξεχασμένα όνειρα..

Ο ουρανός είχε ήδη μαυρίζει και μ' έβρισκαν οι ψιχάλες. Κοιτώ μπροστά μου και παρατηρώ το πεζοδρόμιο. Στενό και βρώμικο από την πολυκαιρία. Οι πλάκες μισοσπασμένες κι ετοιμόρροπες. Σταματώ και το βλέμμα μου κολλάει σ' ένα τσίγκινο στρογγυλό τραπεζάκι χρωματιστό. "Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο" γράφει πάνω του. Δίπλα του δυο καρέκλες. Η μία δεξιά και άλλη αριστερά του. Ίσα που τα χωρά το μαραμένο πεζοδρόμιο. Οδός Καλλιδρομίου. Βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας, σ' έναν διαφορετικό κόσμο. Ο καφενές συνοικιακός και ποτισμένος από τη βαριά μυρωδιά του χρόνου. Όλα μου μοιάζουν ξένα.
Παρατηρώ έναν κύριο καμπουριασμένο και ξεχασμένο από τη ζωή. Κάθεται βαριεστημένος και νωχελικός. Πλούσια γκρίζα μαλλιά και γένια. Ρουφά τον καπνό και χαζεύει το δρόμο.
- Μπορώ να χρησιμοποιήσω την καρέκλα σας; ρωτώ.
- Γιατί, δική μου είναι; απαντά.
Μένω σαστισμένη να κοιτώ μια το κάθισμα και μια τον κύριο. Επιμένω.
- Μήπως περιμένετε παρέα, γι αυτό σας ρώτησα.
- Σε καφενείο βρίσκεσαι κοπέλα μου, μου λέει με θράσος.
Καταπίνω τη γλώσσα μου και τραβώ την καρέκλα στη μεριά μου. Κάθομαι σφιγμένη, μη γνωρίζοντας πως βρέθηκα εκεί μέσα. Η τύχη το έφερε γιατί έφτασα νωρίτερα στο ραντεβού μου. Βρίσκομαι κι εγώ στην άκρη του γκρεμού όπως και οι άλλοι. Ψάχνω απαντήσεις και λύσεις για τις δικές μου πράξεις, για το δικό μου πόνο, για τη δική μου ζωή. 
Χωρίς να σχολιάσω κάτι άλλο, αναζητώ την αλήθεια. Βρίσκεται χωμένη μέσα σ' αυτό το μικρό καφενείο. Οι φιγούρες θυμίζουν σκόρπια όνειρα που ίσως κάποτε να είχαν ανταμώσει εκεί, στολισμένοι και πετυχημένοι. Τώρα δε μιλούν και κοιτούν στο κενό. Μάτια βουβά και μοναξιά.
Ο μαγαζάτορας πάει κι έρχεται με άδειο δίσκο.
Βλέπω το παλιό ρολόι και θέλω να περάσει γρήγορα η ώρα. Οι τοίχοι σκουρόχρωμοι και διακοσμημένοι με ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Δύο μεγάλοι καθρέφτες, ο ένας απέναντι από τον άλλον. Το μόνο σύγχρονο που με επαναφέρει στην πραγματικότητα της εποχής είναι οι τηλεοράσεις πλάσμα. Δύο κι αυτές, η μια δίπλα στην άλλη.
Ένα ζευγάρι απέναντι μου με χαζεύει. Δε μιλούν μεταξύ τους κι όμως όλοι γνωρίζονται. Είναι θαμώνες. Αναπτερώνεται το ηθικό μου και θέλω να ενσωματωθώ με το σύνολο. Να χωρέσω τα όνειρα μου ξανά στο νου μου. Να φύγουν οι σκέψεις, τα προβλήματα, οι φόβοι. Λικνίζομαι στη φαντασία μου και είμαι ευτυχισμένη, δίχως τίποτα να με απασχολεί. Παγώνω για μια στιγμή το χρόνο και κοιτώ κι εγώ στο κενό, όπως κι εκείνοι. Ροκ μπαλάντες ακούω στο μυαλό μου και το χώμα μυρίζει γιασεμί.
Ξυπνώ απότομα από το λήθαργο και βλέπω ένα χέρι ξερακιανό κι αδύναμο, στολισμένο με άφθονα μπιχλιμπίδια. Μια γυναίκα βρίσκεται μπροστά μου και μου ζητά ψιλά. Βγάζω και της δίνω. Θέλει κι ένα τσιγάρο. Τα μαλλιά της κοντά κι ατημέλητα. Βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, έτοιμη να σβήσει. Τα μάτια της φωνάζουν "πεθαίνω". Την κοιτώ που φεύγει και μετανιώνω που δεν της πρόσφερα όλο το πακέτο της ηδονής.
Η ώρα είναι πεντέμισι. Αποχαιρετώ ευγενικά το αφεντικό. "Αντίο" φωνάζει η καρδιά μου κι εξαφανίζομαι χαμένη στα σοκάκια της δικής μου ψυχής.

Άννα

Ξεκινώντας από χαμηλά..

Ανεβαίνουμε σκαλοπάτι άραγε; Μπορούμε να δούμε από υψηλή συχνότητα θέματα που μας αφορούν και εμπλεκόμαστε; Με θέληση, θα σας απαντήσω πως ναι. Για να συμβεί όμως, πρέπει να μπούμε μέσα σ' αυτά, να τα κοιτάξουμε από χαμηλά, να τα βιώσουμε, να τα νιώσουμε και να εκδηλώσουμε τα συναισθήματα που προκαλούν, να εκτονώσουμε και να ξεσπάσουμε τις σκέψεις μας και να αναλάβουμε την όποια ευθύνη μας. Μόνο αν το ζήσουμε, θα μπορέσουμε έπειτα να το παρατηρήσουμε. Τότε πραγματικά θα βρούμε και τη δύναμη, να κοιτάξουμε από ψηλά για να λάβουμε το μάθημα. Όμως πρέπει να προετοιμαστούμε για όλα τα παραπάνω στάδια μέχρι να αγγίξουμε την πολυπόθητη διάκριση αναπτύσσοντας την ευγένεια, τον αυτοσεβασμό και την κατανόηση μας προς τους άλλους. Τα πάντα θέλουν κόπο. Κανένα μονοπάτι αναζήτησης και παραδοχής της αλήθειας δεν είναι εύκολο.
Ή μήπως είναι; Θα μπορούσε να γίνει αν δε φοβόμασταν τόσο και αν τολμούσαμε να αποδεχτούμε.
Πως ζούμε; Τι δίνουμε στους άλλους; Πως λειτουργούμε; Τι θέλουμε;
Διδαχτήκαμε τον πόνο και στραφήκαμε σ' αυτόν. Η ομορφιά μας αποσυντονίζει. Συνήθως δεν εμπιστευόμαστε το καλό και του φορτώνουμε πεποιθήσεις. Έτσι μάθαμε. Μας γοητεύει το δύσβατο, το πονεμένο, το υποτιθέμενο κακό. Μας κολακεύει το ενδιαφέρον των άλλων, οι σκέψεις και οι κρίσεις τους. Το φαίνεσθαι δηλαδή.
Ξεχνάμε ένα βασικό παράγοντα. Την Ελευθερία. Πως θα είμαστε ελεύθεροι αν δε δεχτούμε το αληθινό Κάλος; Πως θα συμμορφωθούμε αν δεν αγαπήσουμε καταρχήν τους εαυτούς μας; Ψάχνουμε από τρίτους να μας προσφέρουν αυτά που θα έπρεπε οι ίδιοι να χαρίσουμε σε εμάς.
Αναζητούμε χάδι και αγκαλιά, ενώ μπορούμε να λάβουμε χωρίς να εκλιπαρούμε γι αυτό.
Θα ήταν ανιδιοτέλεια να δώσουμε χωρίς να περιμένουμε να μας επιστραφούν τ' αγαθά. Όλα είναι τοποθετήσεις που έγιναν βραχνάς και μας ορίζουν. Μας απομακρύνουν από τον αληθινό σκοπό της ζωής που είναι η ενότητα.
Όλα τα βήματα χρειάζονται γιατί αλλιώς δεν αναγνωρίζεται κανένα μάθημα. Για να πάμε ψηλότερα, θα ξεκινήσουμε από τα χαμηλότερα. Για να βρούμε τη χαρά, πρώτα θα βρούμε το δάκρυ. Υπάρχει το μαύρο, υπάρχει και το λευκό. Μέσα μας είναι και τα δύο. Ο φόβος μας είναι η ανακάλυψη τους.
Καλή τύχη σε όλους μας!

Άννα

Το Ένα, Το Παν..

Κάποιες φορές κλείνοντας τα μάτια και περπατώντας στο δωμάτιο με εμπιστοσύνη στο σώμα μου και στην ενέργεια που με περιβάλλει, βιώνω τη φυσική απόλαυση να επιτρέπω κάθε στιγμή να μου αποκαλύπτει το μυστήριο της. Με την απουσία της προσδοκίας για κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, ανοίγομαι στο θαύμα της στιγμής, διευρύνω τις δυνατότητες μου και την συνειδητότητα μου. 
Τότε όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Είμαι ΕΝΑ! Η προσοχή μου είναι στον εαυτό μου, οι σκέψεις μου έχουν σταματήσει και βιώνω τη χαρά μιας εξερεύνησης που δεν έχει σκοπό. Πώς θα ήταν άραγε αν βάζαμε αυτήν την ποιότητα σε κάθε μας δράση;
Καθώς γινόμαστε αναζητητές και δεν λειτουργούμε με όσα ήδη γνωρίζουμε, με όσα η σκέψη μας και η πεπερασμένη εμπειρία μας επιβάλλουν, τόσο αποκτάμε τη δυνατότητα να ρέουμε στον αστείρευτο ποταμό της ζωής. 
Ο στόχος αυτής της συνάντησης, είναι ο μη στόχος! Είναι η εμπιστοσύνη στο "σχέδιο" της ζωής και η ολοκληρωτική συμμετοχή μας σ' αυτό.
Mindfulness, είναι εκτός των άλλων, να βιώνω απεριόριστα, να ευχαριστιέμαι αφήνοντας τη σοβαρότητα. Όλα είναι ένα πείραμα. Κάθε στιγμή ξεκινάμε από το 0 (ΜΗΔΕΝ)!

Μαριάννα Σταυροπούλου

Βροχερά Κούλουμα!

Συννεφιασμένη ουπς, Καθαρή Δεύτερα! Βροχή και σήμερα ίσως και αύριο και πάει λέγοντας.
Το έθιμο επιβάλει πέταγμα αετού μόνο που δεν ευνοούν οι καιρικές συνθήκες. Οπότε αλλάζουμε τα ήθη και το ρίχνουμε στην τσάρκα με ψιχάλα σε ζεστά μέρη με καλή παρεούλα.
Μπορούμε να τηρήσουμε το επόμενο έθιμο της νηστείας που πολύ βολεύει νομίζω. Αποτοξίνωση από την κρεατοφαγία και ζουμερά μεζεδάκια θα στολίσουν τα τραπέζια των Ελλήνων. Γαριδούλες σαγανάκι, μύδια, στρείδια, καλαμάρια. Κλασικά χαλβάς, ταραμοσαλάτα και οικογενειακή συγκέντρωση.
Οι αετοί μπορούν να μείνουν μαζεμένοι και την επόμενη βδομάδα αν μας κάτσει ο καιρός, πάμε όλοι μαζί να τους πετάξουμε. Μπορούμε επίσης να ξανά στραφούμε στους αγνούς θαλασσινούς πειρασμούς και να παρατείνουμε το γλέντι.
Όταν κοιτάς από ψηλά, παρατηρείς και δε σε πτοούν οι όποιες συνθήκες. Αντίθετα ακολουθείς το ρεύμα της ψυχής σου. Δε σου χρειάζεται καμία Καθαρή Δευτέρα για να γλεντάς, δε σε απασχολεί αν πετά ή δεν πετά ο αετός. Προσαρμόζεσαι και αφήνεις τη χαρά να εισβάλει στη ζωή σου χωρίς να επιμένεις να συμβούν αυτά που πιθανόν θεωρούσες δεδομένα.
Για φέτος λοιπόν αγνοούμε τον καιρό και ο χαρταετός μπορεί να γίνει διακοσμητικό στοιχείο στο σαλόνι μας. Θα είναι και άποψη!
Στολίστε τη μέρα σας με κέφι, κι αφήστε τη συννεφιά να σας χαρίσει μια αλλιώτικη βροχερή Καθαρή Δευτέρα! Επί της ουσίας είναι σίγουρα πιο εξεζητημένη και ιδιαίτερα ιδανική εφόσον η βροχή ξεπλένει και καθαρίζει! Κι αν ευνοήσει η τύχη, αντί για χρωματιστά χαρτιά στον ουρανό θα ξεπροβάλει ένα φωτεινό ουράνιο τόξο!
Καλή Σαρακοστή σε όλους σας!

Άννα

Παράλογο ή λογικό;

Μπήκε και ο Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκαύτης! Μπήκε και η άνοιξη (λέμε τώρα) στις μέρες μας. Δε μου κάνει για τόσο εύστοχο αυτό. Είναι το άσχετο του θέματος. Τουλάχιστον έχει ηλιοφάνεια κι αυτό είναι το σχετικό. Το επίσης άσχετο είναι ο ταραμάς που θα στολίσει το αυριανό σαρακοστιανό γεύμα και το σχετικότατο είναι τα μπριζολάκια που θα τσακίσουμε σήμερα.
Μου αρέσει να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου και να εστιάζω σε συμπεριφορές ανθρώπων. Τους ψυχαναλύω και φτιάχνω στο νου μου το ψυχογράφημα τους. Να 'ναι τόσο άσχετο άραγε τούτο; Νομίζω πως όχι γιατί με σώνει από τις κακοτοπιές αν και τελικά δεν τις αποφεύγω. Συνήθως τις εκτιμώ ιδιαίτερα γιατί μου χαρίζουν μαθήματα έστω κι αν είναι πονεμένα. Γι αυτό και τ' ονομάζω σχετικό.
Υποφέρουμε όλοι, οι μισοί ή κανείς; Άσχετο! Ο γενικός κανόνας λέει πως όλοι ακόμα κι αν είναι για λίγο. Σχετικό λοιπόν! Γιατί αλλοτριωνόμαστε τόσο πολύ σε δυσλειτουργικές σχέσεις και εγκλωβιζόμαστε εφόσον είναι ξεκάθαρο πως θα πληγωθούμε; Γιατί η απόρριψη μας οδηγεί στην αυτολύπηση. Νομίζουμε πως θα λάβουμε επιβεβαίωση και τότε όλα θα λάμψουν ως δια μαγείας.
Άσχετο. Σήμερα το μεσημέρι έχω τραπεζώματα, μετά έχω συνάντηση με φίλη και πιο μετά με παρέα για ξέφρενο αποκριάτικο γλέντι. Σχετικό, δε θα βάλω πισινό μέσα!
Επίσης σχετικότατο, δεν έχω μαζέψει το σπίτι και ούτε καν έχω μαγειρέψει για τους καλεσμένους μου! Σχετικό. Θα πάρω τροφή από την ταβέρνα του γείτονα, θα παραλείψω το σκούπισμα κάτω από τα έπιπλα και θα ξεσκονίσω μόνο ότι βλέπει η πεθερά!
Η μέρα είναι στολισμένη με ήλιο από τη μία κι ελαφρύ αεράκι από την άλλη. Εγώ εξακολουθώ να προσανατολίζομαι στο άσχετο και σχετικό και τελικά ακόμα ψάχνω απαντήσεις για ότι βιώνω το τελευταίο διάστημα. Παρατηρώ τον εαυτό μου και προσεγγίζω την πρόσχαρη επικοινωνία γράφοντας. Θέλω να μάθω την αλήθεια, θέλω να κατανοήσω. Είναι σχετικό αυτό; Είναι μήπως άσχετο να βασανίζω τον εγκέφαλο μου για να καταλάβω τους άλλους;
Η μόνη ελπίδα μου για να σταθώ αξιοπρεπώς στους μπελάδες, είναι το να καταπιαστώ με τη δημιουργία και να ζαλίζω όσους με διαβάζετε με τα άσχετα και σχετικά της ζωής μου και της ζωής σας.
Καλή μας τύχη λοιπόν!

Άννα

Μάνα, μανούλα, μαμά!

Αμφιβόλου ποιότητος η επαφή με τις μανούλες. Για σήμερα η ανάλυση αφορά τo θηλυκό κλώνο της σπουδαίας γυναίκας που έφερε κάποτε στον κόσμο τον καρπό του αμαρτωλού πάθους της. Και τότε γέννησε την κόρη, πιστό αντίγραφο της.

Οι κόρες λοιπόν, μαζί μ' αυτές κι εγώ, είμαστε ολόιδιες με τις μαμάδες μας! Υιοθετούμε διαφορετική συμπεριφορά και πιστεύουμε ότι απέχουμε μακράν από κάθε δικό της κύτταρο. Επίσης ο πόλεμος μάνας και κόρης συνεχίζεται μέχρι να πέσουν τα τείχη των προσωπικών προσδοκιών.
Τι ακριβώς κάνω και κάνετε κόρες; Πολεμάμε τη μαμά μας γιατί πιστεύουμε ή καλύτερα νομίζουμε ότι διαφέρουμε από εκείνη και δεν θα γίνουμε ποτέ όπως αυτή η γκρινιάρα και επικριτική αφέντρα που μας καταδυναστεύει και δεν εννοεί να κατανοήσει πως ήμαστε πια ώριμες, πετυχημένες, σπουδαίες κλπ, κλπ και το παραμύθιασμα του εγκεφάλου μας συνεχίζεται για ώρες.
Εν τέλει όταν γεννήσουμε και οι ίδιες παιδιά, ανακαλύπτουμε πτυχές που θυμίζουν αυτή την αγνή γυναίκα που τόσο πολύ την χρειαζόμαστε σε κάθε δύσκολη στιγμή μας. Όταν πονάμε, όταν κλαίμε κι όταν γελάμε είναι πάντα η πρώτη που τρέχουμε για να κρυφτούμε στην αγκαλιά της κι ακόμα κι αν δεν έχουμε τα κότσια να το πράξουμε, το αποζητούμε ενδόμυχα!
Η δική μου μάνα τώρα σιδερώνει τα πλυμένα μου κι εγώ κάθομαι δίπλα της στο κρεβάτι και γράφω για μένα και για εκείνη. Με μαλώνει, μου παραπονιέται και συνεχώς με στήνει σε γωνίες, τοίχους και ότι κρύο, παγερό και τσίφτικο. Ίσως για πολλά να έχει δίκιο, ίσως για πολλά να έχει και άδικο. Μοιάζω διαφορετική της. Είμαι άραγε;
Καλή μας τύχη κόρες!

Άννα

.. πάμε μαζί ψηλά αν θες!

"Όταν κοιτάς από ψηλά" ο τίτλος του νέου εγχειρήματος μου. Κι αφού αναζήτησα ακριβώς τι θέλω και τι ψάχνω, περίμενα υπομονετικά μέχρι να γυρίσει ο Ερμής ορθόδρομος για να σας παρουσιάσω το νέο μου μπλογκ. Μια σκέψη που έλαβε σάρκα και οστά, ένα ακόμη όνειρο μου. Ελπίζω να μη γράφω μόνη και να με βοηθούν όσοι έχουν όρεξη να γράψουν. Το διακόσμησα, το θαύμασα και το ετοίμασα για το πρώτο του ταξίδι. Ελπίζω να σας αρέσει, ελπίζω να είναι και εμπνευσμένο.
Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά λοιπόν! Αγαπημένο τραγούδι, αγαπημένη και η στάση ζωής που επιδιώκω για να κοιτώ τα πράγματα από άλλη συχνότητα. Η πολυπόθητη διάκριση είναι ο στόχος για να λάβω Αλήθεια, για να είμαι Ελεύθερη!
Καλή τύχη σε όλους μας!

Άννα