Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Ατέρμονες έριδες..

Από τι τρέχω να ξεφύγω; Από ποιον; Μέσα στο δικό μου μικρόκοσμο, παρακολουθώ εμένα και το πλήθος. Οι στιγμές είναι αρκετές, για να ευδοκιμήσουν στο περιζήτητο και ανούσιο κατασκεύασμα του υποθετικού σεναρίου, που καταστρώνει ο νους. Μοναδικός και με διαύγεια, τερατουργεί και ξεχειλίζει από δυσαρέσκεια και αυταρέσκεια για το είδωλο του. Επιζητούμε την προσδοκία του ανόητου και πιθανού αποτελέσματος που υπάγεται μόνον, στην αρπαγή της ευλάβειας, της προσμονής, της περιορισμένης ανιδιοτέλειας που δε θέλει να φανερωθεί.
Υπάρχουν οι ελπίδες και οι συμφορές στο κόσμο που μηχανικά λειτουργεί. Η ατολμία, η καταστολή, η φρίκη του ιδανικού ή του ασήμαντου.
Όλα ξεκινούν χαμηλά, λίγο πιο κάτω από το στομάχι. Στο μακρινό τόπο της χρυσής πηγής. Ο συναισθηματικός κόσμος που φωτίζεται ή σκοτεινιάζει. Εκεί στο κέντρο των συναισθημάτων βιάζεται ο άνθρωπος να νιώσει. Να συναντήσει ουτοπίες ή δραματικές διαδρομές. Είναι η ύπαρξη, πεζογράφημα και η λήθη, εξαναγκαστική εξορία του πόνου και της αμφιβολίας. Όλα μαζί ασυνδύαστα και αμφίδρομα αναγκάζουν το κορμί να απαντά με μεγαλείο. Γιατί η φρικτή απαξίωση, δε νικιέται, δεν υπολογίζεται και το κόστος της είναι πελώριο. Μήπως νιώσατε μόνοι κάποτε; Μήπως νιώθετε ακόμα; Είμαστε όλοι εμείς που λογομαχούμε για την επόμενη δυσβάσταχτη μέρα των πενθούντων, των επαναστατών, των αδικημένων, των αγνών, των χυδαίων, των σκληρών, των δυνατών. Αυτό είναι. Όλα σταματούν εκεί που αρχίζουν τα επόμενα στάδια. Όλα αρχίζουν εκεί που ξεχνιούνται τα προηγούμενα εμπόδια. Χαρείτε όλοι! Ευλογηθήτε όλοι! Είστε ακόμα ζωντανοί..

Άννα

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Άρωμα γυναίκας..

Το a/c στο φουλ. Η συσκευή διάχυσης αιθέριων ελαίων, μυρίζει κεράσι. Η zero παγωμένη στο ποτήρι. Το τσιγάρο καίει στο τασάκι. Τα παιδιά κοιμούνται. Αυτά είναι τα καλά, τα χαλαρωτικά, τα τέλεια! Λίγη ηρεμία, λίγη αισιοδοξία, λίγη ξεκούραση, λίγη ανακούφιση.
Μου αρέσει, το ομολογώ. Η νύχτα είναι ζεστή και το έχω ρίξει στο διάβασμα του πικάντικου συγγραφικού κατορθώματος της E. J. James, "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι". Θέλω επειγόντως έναν κακό Κρίστιαν Γκρέι να με ταξιδέψει παρακαλώ, αλλά στο πιο λάιτ του, γιατί ο συγκεκριμένος είναι λιγουλάκι τολμηρός για τα γούστα μου. Ή μήπως είμαστε αδύναμα κορίτσια και θέλουμε απεγνωσμένα ένα brutal αγόρι να μας εκτινάξει στα ουράνια; Όσο για το ανάγνωσμα, η αλήθεια είναι ότι μου κάνει κάτι σε σύγχρονο άρλεκιν. Αυτό όμως που μου εξάπτει τη φαντασία, είναι το γεγονός που έγινε σε χρόνο ρεκόρ, μπεστ σέλερ. Η ιστορία δεν αγγίζει την πραγματικότητα ούτε στο ελάχιστο. Δεν ζούμε ανάμεσα σε μεγιστάνες, δεν μας μαστιγώνουν, δεν έχουμε επισκεφτεί κόκκινα δωμάτια βιτσιόζων εραστών, δεν μας έχουν αλυσοδέσει, δεν μας έχουν πάει βόλτα με ελικόπτερο και την παρθενιά μας την έχουμε χάσει εδώ και χρόνια. Κι αν όχι όλες, τουλάχιστον οι περισσότερες από εμάς που είμαστε άνω των σαράντα και έχουμε παιδιά, σκυλιά, γατιά και άπλυτα πιάτα. 
Μήπως ενδόμυχα αναζητούμε την υποταγή τελικά; Το πάθος; Τον τρελό έρωτα; Ίσως λίγο απ' όλα. Ο ήρωας φυσικά είναι ζάμπλουτος, πανέμορφος και υπερβολικά, πρόστυχος. Επίσης κάνει έρωτα δεκαπέντε φορές την ημέρα και ξανά προς τη δόξα τραβά. Η ηρωίδα, είναι φτωχούλα, ντροπαλή, φυσικά όμορφη, αγνή και ανέγγιχτη κι έχει οργασμούς δεκαπέντε φορές την ημέρα επίσης! Δεν την φοβίζουν οι αίθουσες ερωτικής ψυχαγωγίας, τα παιχνίδια με βούρδουλες, η υποταγή και οι πρωκτικές σφήνες! Ήμαρτον τι λέω η γυναίκα νυχτιάτικο! Με λίγα λόγια το βιβλίο, ανήκει στο είδος του αισθησιακού μυθιστορήματος, χωρίς καμία ενδιαφέρουσα πλοκή ή κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Και παρόλο που οι κριτικές το έθαψαν - και δικαίως κατά τη γνώμη μου - αυτό συνεχίζει να κάνει πάταγο στα θηλυκά του πλανήτη. 
Το γιατί, νομίζω πως είναι ευκολονόητο. Πιστεύω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών κατά βάθος - έστω κι αν υπερασπίζονται το αντίθετο - θέλουν έναν δυναμικό και στιβαρό άντρα να τις στηρίζει και να τις προστατεύει. Όσο για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ηρώων, που ειλικρινά σοκάρουν, είναι μάλλον καταπιεσμένες κρυφές επιθυμίες, που όλες λίγο πολύ, έχουμε σκεφτεί. Με λίγα λόγια η συγγραφέας, έπιασε καλά το νόημα γιατί τόλμησε να γράψει όλα αυτά που οι περισσότερες από εμάς, έχουμε φαντασιωθεί, αλλά δεν ομολογήσαμε ποτέ γιατί πρώτον, μας στόλισαν με πεποιθήσεις του τύπου, "το καυτό είναι αμαρτωλό" και δεύτερον, γιατί θυσιάσαμε τη θηλυκότητα μας, στο βωμό της κατάκτησης του "εγώ". Θελήσαμε την αυτοκυριαρχία αλλά παράλληλα μας ελκύει άκρως ερεθιστικά, ο τύπος του αυταρχικού επιβήτορα Κρίστιαν Γκρέι και ταυτιζόμαστε με την υποτακτική Αναστάζια Στιλ, που παραδίδεται άνευ όρων στα χέρια του. Η αλήθεια είναι, ότι λίγο με τρομάζει όλο τούτο. Αυτό θέλουμε και ονειρευόμαστε; Η κοσμοθεωρία ποια είναι τελικά; Ισότητα ή υποτίμηση; Κι εδώ του κολλάει το, "μη Θεέ μου χειρότερα!!!" που λέει η φίλη μου, η Ντίνα!

Άννα