Άρωμα γυναίκας..

Το a/c στο φουλ. Η συσκευή διάχυσης αιθέριων ελαίων, μυρίζει κεράσι. Η zero παγωμένη στο ποτήρι. Το τσιγάρο καίει στο τασάκι. Τα παιδιά κοιμούνται. Αυτά είναι τα καλά, τα χαλαρωτικά, τα τέλεια! Λίγη ηρεμία, λίγη αισιοδοξία, λίγη ξεκούραση, λίγη ανακούφιση.
Μου αρέσει, το ομολογώ. Η νύχτα είναι ζεστή και το έχω ρίξει στο διάβασμα του πικάντικου συγγραφικού κατορθώματος της E. J. James, "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι". Θέλω επειγόντως έναν κακό Κρίστιαν Γκρέι να με ταξιδέψει παρακαλώ, αλλά στο πιο λάιτ του, γιατί ο συγκεκριμένος είναι λιγουλάκι τολμηρός για τα γούστα μου. Ή μήπως είμαστε αδύναμα κορίτσια και θέλουμε απεγνωσμένα ένα brutal αγόρι να μας εκτινάξει στα ουράνια; Όσο για το ανάγνωσμα, η αλήθεια είναι ότι μου κάνει κάτι σε σύγχρονο άρλεκιν. Αυτό όμως που μου εξάπτει τη φαντασία, είναι το γεγονός που έγινε σε χρόνο ρεκόρ, μπεστ σέλερ. Η ιστορία δεν αγγίζει την πραγματικότητα ούτε στο ελάχιστο. Δεν ζούμε ανάμεσα σε μεγιστάνες, δεν μας μαστιγώνουν, δεν έχουμε επισκεφτεί κόκκινα δωμάτια βιτσιόζων εραστών, δεν μας έχουν αλυσοδέσει, δεν μας έχουν πάει βόλτα με ελικόπτερο και την παρθενιά μας την έχουμε χάσει εδώ και χρόνια. Κι αν όχι όλες, τουλάχιστον οι περισσότερες από εμάς που είμαστε άνω των σαράντα και έχουμε παιδιά, σκυλιά, γατιά και άπλυτα πιάτα. 
Μήπως ενδόμυχα αναζητούμε την υποταγή τελικά; Το πάθος; Τον τρελό έρωτα; Ίσως λίγο απ' όλα. Ο ήρωας φυσικά είναι ζάμπλουτος, πανέμορφος και υπερβολικά, πρόστυχος. Επίσης κάνει έρωτα δεκαπέντε φορές την ημέρα και ξανά προς τη δόξα τραβά. Η ηρωίδα, είναι φτωχούλα, ντροπαλή, φυσικά όμορφη, αγνή και ανέγγιχτη κι έχει οργασμούς δεκαπέντε φορές την ημέρα επίσης! Δεν την φοβίζουν οι αίθουσες ερωτικής ψυχαγωγίας, τα παιχνίδια με βούρδουλες, η υποταγή και οι πρωκτικές σφήνες! Ήμαρτον τι λέω η γυναίκα νυχτιάτικο! Με λίγα λόγια το βιβλίο, ανήκει στο είδος του αισθησιακού μυθιστορήματος, χωρίς καμία ενδιαφέρουσα πλοκή ή κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Και παρόλο που οι κριτικές το έθαψαν - και δικαίως κατά τη γνώμη μου - αυτό συνεχίζει να κάνει πάταγο στα θηλυκά του πλανήτη. 
Το γιατί, νομίζω πως είναι ευκολονόητο. Πιστεύω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών κατά βάθος - έστω κι αν υπερασπίζονται το αντίθετο - θέλουν έναν δυναμικό και στιβαρό άντρα να τις στηρίζει και να τις προστατεύει. Όσο για τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ηρώων, που ειλικρινά σοκάρουν, είναι μάλλον καταπιεσμένες κρυφές επιθυμίες, που όλες λίγο πολύ, έχουμε σκεφτεί. Με λίγα λόγια η συγγραφέας, έπιασε καλά το νόημα γιατί τόλμησε να γράψει όλα αυτά που οι περισσότερες από εμάς, έχουμε φαντασιωθεί, αλλά δεν ομολογήσαμε ποτέ γιατί πρώτον, μας στόλισαν με πεποιθήσεις του τύπου, "το καυτό είναι αμαρτωλό" και δεύτερον, γιατί θυσιάσαμε τη θηλυκότητα μας, στο βωμό της κατάκτησης του "εγώ". Θελήσαμε την αυτοκυριαρχία αλλά παράλληλα μας ελκύει άκρως ερεθιστικά, ο τύπος του αυταρχικού επιβήτορα Κρίστιαν Γκρέι και ταυτιζόμαστε με την υποτακτική Αναστάζια Στιλ, που παραδίδεται άνευ όρων στα χέρια του. Η αλήθεια είναι, ότι λίγο με τρομάζει όλο τούτο. Αυτό θέλουμε και ονειρευόμαστε; Η κοσμοθεωρία ποια είναι τελικά; Ισότητα ή υποτίμηση; Κι εδώ του κολλάει το, "μη Θεέ μου χειρότερα!!!" που λέει η φίλη μου, η Ντίνα!

Άννα