Ατέρμονες έριδες..

Από τι τρέχω να ξεφύγω; Από ποιον; Μέσα στο δικό μου μικρόκοσμο, παρακολουθώ εμένα και το πλήθος. Οι στιγμές είναι αρκετές, για να ευδοκιμήσουν στο περιζήτητο και ανούσιο κατασκεύασμα του υποθετικού σεναρίου, που καταστρώνει ο νους. Μοναδικός και με διαύγεια, τερατουργεί και ξεχειλίζει από δυσαρέσκεια και αυταρέσκεια για το είδωλο του. Επιζητούμε την προσδοκία του ανόητου και πιθανού αποτελέσματος που υπάγεται μόνον, στην αρπαγή της ευλάβειας, της προσμονής, της περιορισμένης ανιδιοτέλειας που δε θέλει να φανερωθεί.
Υπάρχουν οι ελπίδες και οι συμφορές στο κόσμο που μηχανικά λειτουργεί. Η ατολμία, η καταστολή, η φρίκη του ιδανικού ή του ασήμαντου.
Όλα ξεκινούν χαμηλά, λίγο πιο κάτω από το στομάχι. Στο μακρινό τόπο της χρυσής πηγής. Ο συναισθηματικός κόσμος που φωτίζεται ή σκοτεινιάζει. Εκεί στο κέντρο των συναισθημάτων βιάζεται ο άνθρωπος να νιώσει. Να συναντήσει ουτοπίες ή δραματικές διαδρομές. Είναι η ύπαρξη, πεζογράφημα και η λήθη, εξαναγκαστική εξορία του πόνου και της αμφιβολίας. Όλα μαζί ασυνδύαστα και αμφίδρομα αναγκάζουν το κορμί να απαντά με μεγαλείο. Γιατί η φρικτή απαξίωση, δε νικιέται, δεν υπολογίζεται και το κόστος της είναι πελώριο. Μήπως νιώσατε μόνοι κάποτε; Μήπως νιώθετε ακόμα; Είμαστε όλοι εμείς που λογομαχούμε για την επόμενη δυσβάσταχτη μέρα των πενθούντων, των επαναστατών, των αδικημένων, των αγνών, των χυδαίων, των σκληρών, των δυνατών. Αυτό είναι. Όλα σταματούν εκεί που αρχίζουν τα επόμενα στάδια. Όλα αρχίζουν εκεί που ξεχνιούνται τα προηγούμενα εμπόδια. Χαρείτε όλοι! Ευλογηθήτε όλοι! Είστε ακόμα ζωντανοί..

Άννα