Ειρήνη υμίν

Ειρήνη ή πόλεμος; Ιδού η απορία! Ποιος κρίνει το αποτέλεσμα της νίκης; Υπάρχει εχθρός; Αντίπαλος μήπως; Τα χτυπήματα πολλές φορές είναι τυφλά και άνανδρα. Αντάξια μιας αληθινής μάχης. Υποχωρούμε νομίζοντας ότι έτσι δικαιώνουμε το σύστημα. Ειλικρινά όμως, ποιο σύστημα εξυπηρετούμε, έχουμε αναρωτηθεί;
Είμαστε άνθρωποι ανυπεράσπιστοι όταν θεωρούμε κατάκτηση την ασέβεια. Το πολιτικό καθεστώς περιγελά το συμφέρον του λαού και μας καταδιώκει ανελέητα οδηγώντας μας όλους σε συγκρούσεις. Οι εχθροί αυτού του τόπου είναι οι σιωπηλοί παρατηρητές κι όχι οι αριστερές ή οι δεξιές τοποθετήσεις του καθενός, ενώ λειτουργούν τα συμφέροντα όλων για ένα μόνο σκοπό, του προμελετημένου δόλου. Δε θα επιχειρηματολογώ αδίκως αν πω, πως όλα συμβαίνουν για μια θέση στην εξουσία που υπερασπίζει τη μικροπρέπεια.
Κονταροχτυπιούνται, γιατί άραγε; Μιλάμε για δημαρχία, για αυτοδιοίκηση, για υπηρεσία στον πολίτη. Απομένουν ελάχιστες ώρες για τις εκλογές και όλοι εμείς πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους τι πραγματικά θέλουμε για το επόμενο βήμα μας.
Αν παραλείψουμε και παρακάμψουμε την αδιαφορία, θα αναζητήσουμε τη διαύγεια. Είναι πλέον κατάλληλη η εποχή για την αναγέννηση του είδους μας, αφήνοντας την εχθρότητα να γίνει ανάμνηση των παλιών θεσμών. Η ανάγκη του ατόμου, είναι να παράγει αυτοϊκανοποίηση και αυτοσεβασμό. Η αληθινή ρίζα του άδικου μέτρου που μας καταδίκασε σε έναν κόσμο ανικανοποίητο και καταναλωτικό, είναι η έλλειψη ταπεινότητας.
Ευγένεια, ήθος, αξιοπρέπεια, είναι οι λέξεις που πρέπει να εγκλωβιστούν στον εγκέφαλο μας για να γεννηθεί η ελπίδα ξανά. Όχι πόλεμος άδικος και ματωμένος λοιπόν. Ειρήνη για όλους τους ψηφοφόρους! Ειρήνη για την ανθρωπότητα!
Με εκτίμηση!

Άννα